Johanna


Hoe laat je iemand voelen wat het is om te leven in een diep, oneindig, zwart gat?

Hoe het is als iets, of iemand, elke minuut van de dag je aandacht vraagt.

Alles controleert, je hele leven beheerst.

 

Hoe het je bijna onmogelijk maakt om je op je studie of werk te concentreren omdat het de aandacht moet hebben?

Dat is niet uit te leggen. Enerzijds gelukkig, dat betekend dat u niet beheerst wordt door anorexia. Anderzijds jammer, het zou zo mooi zijn als mensen iets begrepen van wat je doormaakt.

 

Toen mij gevraagd werd om mijn verhaal, mijn ervaring, op papier te zetten hoefde ik daar niet over na te denken. Ik was zover in mijn genezingsproces dat ik over anorexia durfde én wilde praten. Er heersen allerlei ideeën en meningen en die moeten de wereld uit.

Anorexia is een ziekte. Punt uit. Het zit niet tussen je oren, je kiest er niet zelf voor. Net als een lichamelijke ziekte overkomt het je.

Anorexia is een ziekte die voor mijn gevoel kleine stukjes van andere ziektes of aandoeningen ”meepakt”. Depressie, perfectionisme, negatief zelfbeeld, controle, maar ook lichamelijke problemen zoals haaruitval, lage lichaamstemperatuur, slaapproblemen en hormonale problemen.

 

En dat alles bij elkaar maakt je wereld zwart en leeg. Zodra je wakker wordt is “het” aanwezig, beheerst het je dag, en verlang je al naar de volgende nacht, naar een beetje rust. Wat ik zelf niet wist toen ik ziek was, is dat anorexia een controle-ziekte was.

Het enige waar ik toen alleen maar aan kon denken was: Niet eten.

Geen feestjes, want daar was eten. Alsjeblieft geen weekend, want daar hoort lekkers bij.

Je wereld wordt klein, want overal is eten!

 

Er was geen tijd om na te denken over het waarom, want “het” vertelde mij dat ik de controle moest houden over wat ik at en hoeveel ik bewoog. Als je daar maar controle over had, dan was de wereld veilig. Met alle macht de controle vasthouden! 

Nu weet ik dat controle een achterliggende oorzaak is.

 

Anorexia kan veel oorzaken hebben. Een privé-gebeurtenis kan dé trigger zijn, maar ook je leefomgeving, opvoeding, voeding zelf en persoonlijkheid spelen een rol.

Anorexia komt vaak openbaar bij tieners, op weg naar volwassen worden. Je moet op eigen benen leren staan, zelf keuzes leren maken. In sommige culturen is dat lastig en zoekt je psyche, onbewust een weg waarin je wel zelf keuzes kan maken en waarin jij wel de controle hebt. Denk je. Uiteindelijk heb jij geen controle, maar controleert de ziekte jou.

Ook kan de wereld en het leven angstaanjagend zijn, je kàn daar geen controle over hebben. De wereld verandert continu en in die wereld moet jij zelfstandig worden en je plekje vinden én ook de controle loslaten over het leven zelf.

Ik realiseer me nu, terwijl ik dit schrijf, dat deze ervaring iets uit het verleden is. En dat het zo makkelijk is om in het verleden de blijven leven, want dat is iets wat je meegemaakt hebt. En bekende dingen zijn vertrouwd.

De toekomst is onbekend, dus niet vertrouwd. Zelfs beangstigend soms. Wat brengt de toekomst? Wat gaat er gebeuren? Wat als mijn veilige omgeving wegvalt? Wat als?

 

Het is goed om dingen los te laten, het verleden én de toekomst. En dat is een leerproces!

Muziek heeft me altijd geraakt. Verdrietig gemaakt of juist hoopvol.

Ik wil mijn ervaringsverhaal dan ook graag afsluiten met een couplet uit een prachtig nummer. Iets wat mij en u misschien ook, laat stil staan bij het hier en nu.

 

Gisteren is een afdruk van je voeten in het zand.

Morgen is de aanblik van een eindeloos groot strand.

De zee komt op wanneer ze wil, ze wist je passen uit.

En als de wind het zand bespeelt, zie je nauwelijks meer vooruit.

 

Dit is vandaag, het is alles wat je hebt.

Morgen komt later en gisteren is alweer weg.

Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn en je hoeft maar één ding te doen.
Dat is: er zijn.